Er zijn verhalen die moeilijk zijn om te vertellen. Maar soms zijn het juist die verhalen die verteld móeten worden.

Als kind kende ik geen veilig thuis. Waar andere kinderen opgroeiden met warmte en bescherming, was mijn jeugd getekend door angst en onzekerheid. Kindermishandeling en verwaarlozing waren mijn dagelijkse realiteit. En dat hield ik lang verborgen voor de buitenwereld. Het was een heftige tijd. En niemand zou zo'n jeugd mee moeten maken.

​​

De weg naar herstel was lang en vaak eenzaam. Maar elke stap vooruit, hoe klein ook, bracht me dichter bij wie ik nu ben. Vandaag sta ik hier als een persoon die zijn pijn heeft weten om te zetten in kracht. Als iemand die weigert te zwijgen over wat er achter gesloten deuren gebeurt.

​

Al acht jaar zet ik mij in om kindermishandeling bespreekbaar te maken. Ik geef lezingen aan professionals, verzorg gastlessen op scholen en deel mijn verhaal waar het gehoord moet worden. Niet voor medelijden, maar om anderen wakker te schudden. Om te laten zien dat we allemaal een rol kunnen spelen in het beschermen van kinderen.

Want ik weet als geen ander: één persoon die durft te zien, één professional die durft te handelen, kan het verschil maken tussen een leven in angst en een leven in liefde en veiligheid.

​

Dit is meer dan mijn persoonlijke verhaal. Het is een oproep aan iedereen die dit leest. Durf te zien wat er om je heen gebeurt. Durf te handelen als je vermoedens hebt. Alleen dan kunnen we ervoor zorgen dat elk kind de veilige jeugd krijgt die het verdient.​ Zonder angst. Zonder pijn. Zonder stilte.